bu sabah güne küskün başladı gökyüzü. öyle simsiyah... öyle kasvetli. bir derdi olduğu belliydi zaten. önce şöyle bi' esti, gürledi, parladı. sonra ağladı... ağladı... tüm zehrini akıtmış olacak ki, anladı. bunca ağlamanın boşuna olduğu dank etti kafasına, zira hayatta hiçbir şey ağlamaya değmez. sonra bizi endişelendirdiğini fark etti galiba. gülücükler saçmaya başladı bu defa. pasparlak gülücükler. hani takvime bakmasak mayıs falan sanacaktık.
ve en son her şey normale döndü yine. aylardan şubat oldu. biz de rutin işlerimizi yapmaya devam ettik.
~ ben böyle havalarda daha iyi hissederim kendimi. çünkü yalnız olmadığımı bilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
idea bir şeyi o şey yapan şeydir. vallahi.